Opvallend genoeg zijn het telkens dezelfde personages, die op hun eigen manier met hun hond(en) omgaan. Alsof het een kind is. Dat mag van mij hoor. Toch vind ik dat hun manier de hond eerder tekort doet, dan dat het beste uit zo'n huisdier gehaald wordt.
Bij de criticasters zie ik dat de hond(en) op en in bed mogen liggen. Ik zie ook, dat die honden vaak bovenop hun 'baasje' liggen. Dat vinden hun baasjes fijn, de onderliggende partij te zijn. Ik zie ook dat die honden jasjes en zelfs schoentjes dragen, omdat het baasje het koud heeft. Bij die eigenaren lees ik over honden die hun baasjes en anderen, waaronder huisgenoten, gebeten hebben en die niet los mogen lopen. Dat laatste begrijp ik ook wel. Zo'n hond zal nooit meer terugkomen. Die gaat geheid op zoek naar een roedel met een echte baas. Een baas die een hond wil en geen surrogaat kind. Een baas die merkbaar de leider is en de hond een hondsbestaan biedt.