Dat helpen van anderen gaat ook niet zomaar. We letten goed op, om te voorkomen dat we een soort gratis hulpje worden. Wat de mensen nog zelf kunnen doen, doen wij dus niet. En je weet er zijn ook mensen die je een vinger biedt en die vervolgens een hele arm willen pakken. Bij wijze van, hoor.
Ik vertelde al een keer over iemand die mij vroeg iets voor haar te doen : een tegelpad opnieuw leggen. Ze heeft een zoon van in de dertig, die na zijn werk vaak op de bank voor de tv ligt. Dus zei ik (na advies) dat ik haar kwam helpen, zodra zij met haar zoon aan de slag zou gaan. Ik heb daar dus nooit meer iets van gehoord.
We ontvangen geregeld mensen bij ons thuis. Iedereen is welkom. De deuren staan niet wagenwijd open (er zijn immers ook mensen met andere ideeën) en daarbij komt ook dat ook wij op de centjes moeten letten. Mensen wier inbreng louter zeuren en/of klagen en drinken en eten zijn, worden geweerd. Iedereen die nog iets kan doen en moet dan ook eens teentje bijdragen. In welke vorm dan ook. Mensen die anderszins misbruik maken van onze hulp worden uitgesloten.
Hopelijk begrijpen jullie nu hoe ik tegenover het migrantenbeleid van dit land sta. Helpen is prima, zolang het echt helpen en niet in de watten leggen is. En zolang je de eigen mensen niet in de kou laat staan.