Terugkijkend heb ik behoorlijk wat hindernissen genomen. Over hoge drempels gestapt, ondanks alle weerstand en tegenslagen doorgegaan. Op weg naar de zoveelste overwinning. Zelfs mijn donkere periode heeft mij veel positieve dingen gebracht. Ik hem anderen en vooral mezelf beter leren kennen. Adviezen en therapieën hebben me de juiste weg laten vinden. Ook daarvoor gold : ik moest het allemaal zelf doen. Ik herinner me nog mijn eerste advies. Dat kwam van ex-medewerkers die last hadden van een depressie en/of burn-outs. Ze gleden alsmaar verder af, omdat ze toegaven aan hun situatie. Dus op de bank hangen of in bed blijven, was er voor mij niet bij.
Naar buiten en de handjes laten wapperen en de grijze massa rust gunnen. Dagelijks volgens een vast patroon aan de slag. Een paar keer mijn kop gestoten (eigen schuld, het duurde even voordat ik mijn handicaps accepteerde) en zodoende nog meer geleerd.
Het feit dat ik tijdens mijn herstel weer te maken kreeg met tegenslagen en ik ook die heb weten te overwinnen, is ook iets wat bijdraagt aan mijn trots.
Ondanks mijn paniekaanvallen ga ik er graag op uit. Telkens weer over drempels stappen. Ook onderweg. Die leefwijze heeft ertoe geleid, dat ik zelfs de hoogte inga; ondanks mijn hoogtevrees.
Er zijn mensen die denken dat ik helemaal geen leuk leven heb / heb geleid. Maar dat bestrijd ik. Ik heb een leuke onbezorgde jeugd gekend, gevolgd door een dito en vooral leerzame periode. En hopelijk ook nog zo'n toekomst.