Autoritair opgevoed

Ja, dat ben ik. Mond houden, luisteren en doen wat er gezegd wordt. Komt bij dat ik veel zelf heb moeten doen en/of uitzoeken. Ik heb die opvoedingsstijl als zeer duidelijk ervaren en er mijn voordeel meegedaan. Ik heb in die periode, nota bene als kind,  al veel over dat soort dingen nagedacht. Misschien een vorm van innerlijk verzet? Of probeerde ik toen al grote mensen te begrijpen? Zo'n autoritaire opvoedingsstijl heeft ook mindere kanten. Dat merkte ik pas later.
Ik was/ben nogal volgzaam en had nog niet geleerd voor mezelf op te komen. Ik kon wel vrij goed zelfstandig dingen doen. Dat krijg je als 'self made kid'.  En ik had toch ook wel een behoorlijke dosis zelfvertrouwen. Geleidelijk begon ik me te onttrekken aan het ouderlijk gezag. Overigens zonder geruzie. Maar dat autoritaire gezag en de communicatie bleven een probleem.
Vanwege mijn werk moest ik veelvuldig met mensen omgaan. Hen begeleiden, leiden, overhalen tot veranderingen, met weerstanden en kritiek omgaan, voor hun welzijn zorgen  enz. Ik heb daar toen cursussen voor moeten volgen. Dus dat communicatieve probleem loste zich vanzelf op. Restte dat autoritaire. Daar kan ik nog steeds niet mee omgaan. Of beter, mijn haren gaan ervan overeind staan. Alsof ik in de buurt ben van zeer onaangename mensen.
Ik heb een tijdje een jeugdige leidinggevende gehad. Ze snauwde vaak en sprak mij (en andere oudere volwassenen) aan alsof ik een kind was. Tja, dan heb je een verkeerde aan mij, want die tijd ligt ver achter mij en ik heb er een hekel aan. Zo had ik ook een tijdje last van een interim directeur. Hij begon steevast met dezelfde woorden : "Ik ben jouw directeur en .....". Hij sprak ook altijd in termen van 'jij moet' en riep mij met  "Hé Oudshoorn!" Misschien had ie in het Duitse leger gediend. Dat zou zomaar kunnen. Soms heb ik dat autoritaire wel nodig. En dan gaat het mij ook gemakkelijk af. Meestal in gevallen waarin ik te maken heb met schreeuwerige, drammerige mensen.
In militaire dienst had ik trouwens ook erg veel moeite met dat autoritaire schreeuwerige gedoe. Helemaal als die kapitein zijn lelijke rode kop met dat gapende gat vol bruine tanden vlak voor mijn mooi bruin getinte gezicht hield. Maar ach, zo leerde ik wel mezelf in toom te houden (Nieuwersluis zag ik niet zo zitten) en dacht er ondertussen het mijne van.
Ondanks (of is het dankzij?) mijn opvoeding, kon ik wel al op jonge leeftijd gemakkelijk beslissingen nemen en me verantwoordelijk voelen. Dat moest wel, want ik moest vaak op mijn jongere broer en zus passen als we naar buiten gingen.
Dat volgzame zit er ook nog in. Ik heb bijvoorbeeld erg veel moeite om van (wets-)regels af te wijken. Dus doe ik dat liever niet. Als ik harder rij dan toegestaan, geniet ik daar niet echt van. Het kost mij te veel energie en ik heb geen zin om naast het reguliere verkeer ook nog extra op flitsers en politie te moeten letten.