Andere aparte buren aan de linker kant maakten 's avonds en 's nachts lawaai. Tijdens onze eerste ontmoeting zei de buurvrouw bijterig en quasi bezorgd : "We hebben twee kleine kinderen die 's middags tussen twaalf en vier slapen en om zeven uur weer naar bed gaan!" We moesten daar rekening mee houden. Niet veel later kwamen wij erachter dat het maken van lawaai blijkbaar enkel hen voorbehouden was. Haar man kluste voornamelijk 's avonds en 's nachts. De kinderen en moeder sliepen dan bij oma en opa. Die kinderen (5 en 3) waren ook vaak alleen thuis. Ze brachten de schoolpauze thuis in de tuin (ongeacht de weersomstandigheden) door, want pa en moe werkten beiden.
Toen hun huis na verkoop betrokken werd door weer nieuwe bewoners, vonden die het heel gewoon dat ze tijdens onze vakantie even de deur van onze serre hadden geforceerd. Daartoe waren ze over ons tuinhek geklommen, om geheel ongevraagd elektriciteit uit de serre af te nemen. Dat vonden ze zelf heel gewoon. Gelukkig hadden we ook normale, oplettende buren die dat gezien hadden en stonden wij op het punt te gaan verhuizen. We hebben wel vaker lawaaiige buren op links gehad. Een van hen was een schizofreen zonder medicatie en met een laag IQ. Dus van die herrie zeiden we maar niet al te veel, want dat werd toch niet begrepen.
In een andere woning, kregen we een jong stel als linke(r) buren. Ze werkten beiden, maar hadden toch ook een dobermann pup aangeschaft. Dat beest zat de hele dag alleen op de begane grond van de drive in woning. Daar bracht ie plassend en poepend, blaffend en jankend de dagen door. De situatie was onbespreekbaar. Trouwens, buurman wist alles van honden want, zo zei hij, hij heeft een boek over opvoeden van honden. Aan die ellende kwam pas een eind, toen andere omwonenden zich bij het stel beklaagden. De Dobermann was plotsklaps verdwenen.