De laatste tijd luister ik geregeld naar een radiozender met nostalgische muziek. Ik ken de zender al veel langer. Gedurende mijn werkzaamheden in de boomgaarden, was er een stel dat elke dag een radio meenam. Dat ding stond de ganse dag afgestemd op die zender met nostalgische muziek. We gingen dan raden uit welk jaar de nummers dateerden. Ik vond het wel jammer dat ook Nederlandstalige muziek werd uitgezonden. Daar heb ik hoegenaamd niets mee. Ik bedoel dan die zogenoemde smartlappen van o.a. de Zangeres zonder naam.
Thuis geeft die zender mij een heel ander gevoel. Een jaren 50 - 60 gevoel. Bij veel oude nummers zie ik de huiskamer van de Resedastraat, ons huis op Curaçao en dat aan de Splinterlaan in mijn hoofd opdoemen en herinneringen aan allerlei situaties. Prachtig!
Mijn moeder hield van rustige, vaak romantische nummers. Zoals Mona Lisa van Nat King Cole en Pat Boone's Love letters in the sand. Of van filmmuziek, zoals van High Society's 'Who wants to be a millionaire?' en nummers van o.a. Doris Day. Ze vond ook de toen nieuwe nummers leuk om te horen. Mij pa had muziek van Chris Barber, Bill Haley, Little Richard, Fats Domino enz. en c&w nummers en liedjes uit films. Natuurlijk was er ook muziek uit de tropen (Wairata, De Fretes). Er waren ook 45 toeren plaatjes waaronder ep's met Gale Storm (Dark moon), Tab Hunter (Young love), Hank Locklin (followed closely by my teardrops),
Mijn oudste zus had meer met The Everly Brothers, Cliff Richard, The Blue Diamonds enz. Op Curaçao en helemaal weer terug in Nederland werden we overspoeld door 'the British and American invasion of pop-music'. En tussen al dat pop-geweld opeens een nummer van Doris Day, dat wij tieners ook wel leuk vonden. Holy cow, wat nouw?! Doris was immers iets voor de oudjes! De jaren 60 brachten een tsunami aan leuke muziek. Een grote diversiteit aan muziek ben ik zodoende tegengekomen. Voor mijn moeder. En mij :