Een nare wereld

We hebben geen sticker op de voordeur om collectanten weg te houden. Toch zeggen we structureel nee tegen een bijdrage voor met name doelen die de gezondheid betreffen. We zijn van mening dat dat niet onze taak is, maar die van de overheid. Dus niets voor kankeronderzoek, hersen- en hart- en longen-gedoe. Een keer is mij gevraagd : stel dat je zelf of je kind kanker krijgt? Dat vind ik zo'n naïeve, chanterende vraag. Alsof mijn euro mij of iemand anders van kanker zal verlossen. Die euro verlost eerder een of andere directeur van zijn probleem of ie nu wel of niet voor de 4e keer dit jaar op vakantie kan.
De enorme winsten en daaraan gekoppelde bonussen (zelfs uitgekeerd in de zorgsector!) zou men in al die doelen moeten investeren. Het is net als met de Voedselbanken, ook een taak van onze overheid om die situaties te voorkomen. Of wel : er is nog veel ellende in ons land. Maar we besteden dat liever aan brandstof om zes bommen boven een vreemd land af te gooien. En om zogenaamde vluchtelingen te helpen.
Alles heeft te maken met keuzes. Ik vind dat de overheid te vaak verkeerde keuzes maakt.  Als ik zou moeten kiezen tussen het steunen van illegalen of eigen arme inwoners, dan kies ik voor eigen volk. Eng hè, dat eigen volk? Tenzij je andermans kinderen beter verzorgd dan je eigen. Dan begrijp ik dat volkomen. Zo zijn er meer voorbeelden van in mijn ogen verkeerde keuzes.
Vanmorgen hoorde ik over hongersnood en droogte in Kenia. Maar dat soort 'natuur-terreur' leidt niet tot een golf aan vliegtuigen, die dat soort terreur weg bombardeert. Voor middelen ten behoeve van de eerste levensbehoeftes is structureel geen geld. Hoe anders is het gesteld met wapentuig.
Misschien zitten we straks zonder Japanse producten. Minister president Abe heeft te kennen gegeven geen vluchtelingen te zullen opvangen. Hij vind zijn eigen volk (wat een nare woorden) belangrijker. Hij wil meer doen voor de armen, de ouderen en het onderwijs in Japan. Wat een hufter, hè?