In de jaren 60 leerde ik op school al presenteren. Ik kreeg niet echt een stukje theorie vooraf, zoals later tijdens mijn werk. Ik kreeg wel wat tips. Inhoudelijk ging het om gelezen boeken. Die presentaties noemde men toen Spreekbeurten. Onder die tips het verbod(!) om het bekende eh... te gebruiken. Dat was in die tijd not done. Volgens mijn leraar Nederlands betekende dat stopwoordje met pauze, dat je de tekst kwijt bent of moest nadenken. Als ik over een antwoord moest nadenken, moest ik de mij gestelde vraag hardop herhalen en niet in een stilte terechtkomen. Dat herhalen van de vraag hoor ik nog geregeld. Het leuke is dan dat je de respondent ziet nadenken
Tegenwoordig hoor ik alsmaar dat eh, eh, eh als mensen het woord voeren. Het valt mij ook op, dat veel mensen niet meer in staat zijn gewoon een recht toe recht aan antwoord te geven op een vraag. Op de vraag "Hoeveel groot is uw totale schuld?", krijgt men dan een bloemig, uitgebreid antwoord waar het totaalbedrag niet in voorkomt.
Het getreuzel met eh, eh, eh geeft ook vaak aan dat men een eerlijk antwoord wil ontwijken of juist op die manier een eerlijk antwoord geeft. Op een vraag "Houdt u nog van hem?", verwacht ik een volmondig ja of nee. Zodra het eh, eh, eh wordt is het wat mij betreft dus 'nee'. Ik eh... laat het eh.... maar hierbij.