Tussentijd kwam een leverancier een paar lampen afleveren. Ik nam die in ontvangst met de opmerking : "En zie er zij licht!" Meneer moest daar hartelijk om lachen. Hij vroeg mij of ik voor de aflevering wilde tekenen. "Ik teken alles", zei ik lachend en plaatste mijn handtekening op de pakbon.
Meneer keek mij over zijn bril aan en zei wat serieus : "Ik hoorde aan uw eerste opmerking dat u christelijk bent opgevoed. Aan de laatste, dat u mensen vertrouwd." Ik zei dat dat klopte. "Maar dat laatste kan al lang niet meer, meneer. U moet goed blijven opletten, want voor u het weet wordt u belazerd", zei hij op waarschuwende toon. Meneer was ooit groenteman, maar de zaak liepen niet meer vanwege de komst van een paar supermarkten in de buurt. Hij is toen chauffeur geworden bij een logistiek bedrijf. Nog een paar maanden, dan gaat hij ook met pensioen.
"Niet leuk hoor dit werk, want ze kijken de hele dag over mijn schouder mee. Ze weten nu op kantoor, dat ik hier al vijf minuten ben", lichtte hij toe." We hebben een planner die geen verstand van zaken heeft. Als ik volgens zijn opgave deze route had gereden, was ik minstens een uur langer onderweg. Zo gaat het bijna elke dag. Elke dag ben ik een uur eerder klaar dan de planner dacht. Ik heb nog die ouderwetse opleiding genoten en die planner niet. Die gebruikt nog zijn tomtom om weer thuis te komen. Haha! Maar we houden het nog even vol, dan stop ik ermee! Tot ziens en geniet van uw pensioen!"
In de jaren 50 was er 's morgens ook een groenteman op de radio. Het kwam tijdens de uitzending van Moeders wil is wet. Zeg groenteman, zeg groenteman, wat eten we vandaag? Volgens mij was dat ergens tussen kwart voor negen en negen uur 's morgens. Afhankelijk van het seizoen, werden dan koop en kooktips gegeven. Jules de Corte zong dan een liedje. Later veranderde dat groenteman-liedje in "Chachacha, wat zullen we eten?" Maar toen was ik al beduidend ouder.