Arme Fenna! Gistermiddag, tijdens haar dagelijkse balspel, brak de werpstok. Met het bovenste afgebroken deel kon ik nog wel haar tennisbal gooien, maar aanzienlijk minder ver. Gelukkig had ze er al een flinke inspanning opzitten. Ze struikelde bijna over haar tong. De rek was dus uit die stok. Dat ding kreeg veel te verduren tijdens het werpen. Hij zwiept dan flink. Het ging goed totdat de grens van de veerkracht was overschreden. Dat heb ik dus ook aan den lijve mogen ondervinden : de grenzen van mijn (geestelijke) veerkracht waren overschreden. Of zoals een psycholoog dat uitdrukte : "Uw elastiekje is geknapt." Daar had ik als kind ook soms last van. Dan zakte mijn broekje spontaan af. Maar later waren de gevolgen heel anders.
Mijn spieren krijgen ook steeds meer last van een soort brosheid. De oefeningen en bewegingen ten spijt. Vanmorgen was ik nog even op ons dak. Zei de ouwe aap. Het is een plat dak, dus het viel mee. Ondanks mijn goede voornemen, heb ik er niet van tevoren over nagedacht. Ik deed het gewoon. Het is allemaal zo'n automatisme geworden en lastig te veranderen. Het gaat goed, totdat de rek eruit is. Maar ach, die stok was al oud. Stokoud. Dus het duurt nog even voordat mij zoiets overkomt. Hoop ik.
