De laatste keer toen ik weer eens op Sonja's fiets reed, maakte de voorrem tijdens het remmen een afgrijselijk geluid. De hele straat stond geschrokken voor de ramen. Nou ja, bij wijze van spreken. Ik kreeg gelijk een vermoeden. Donker bruin uiteraard. Het was een geluid van metaal op metaal. Of wel : de remblokjes waren versleten.
Vandaag heb ik maar eens even die blokjes gecontroleerd. En ja, ze waren behoorlijk versleten. Door de natte sneeuw ben ik eerst naar een dierenzaak gereden. Vanmiddag begaf werpstok vier het : krak! Dit keer niet de stok, maar de houder waar de tennisbal in geplaatst wordt. Ik wilde dit keer geen goedkoop ding uit een of andere 'alles voor een euro' winkel. In de dierenzaak hing een aantal stokken met bal. Die ballen zijn ook flut. Ze stinken overdreven naar rubber en de bekleding valt er vrij snel af. Wij, Fenna en ik, gebruiken liever echte tennisballen van Dunlop.
Mevrouw vroeg of ik soms net een hond heb. Ik vertelde haar over de gebroken werpstokken. Ze vroeg mij met opgetrokken wenkbrauwen : "Bewaart u die stokken soms buiten?" Ik liet mijn wenkbrauwen waar ze waren en zei, terwijl ik mijn hoofd knikte, : "Ja, ik weet het. Vorst en kunststof. Het is zo'n gewoonte om die stokken buiten op de kast neer te leggen. Als ik ze binnen bewaar, wordt onze hond heel vervelend."
Daarna ben ik naar de rijwielhandelaar gereden. Een Gazelle dealer, dus dat kwam mooi uit. Ik kocht daar een paar nieuwe remblokjes. Meneer adviseerde mij de blokjes eerst licht op te schuren. Ik heb ze direct na terugkeer gemonteerd. De oude waren inderdaad zo goed als op. Ik zag metaal glinsteren door het dunne laagje rubber. Er kan weer stilletjes geremd gaan worden. Sonja was blij met de nieuwe remblokjes, Fenna met haar nieuwe stok en ik met de warme kop thee.