Ik heb zwarte
klauwen tengels opgelopen. Heerlijk! Toen ik vorig jaar de startmotor liet reviseren, maakte de technicus mij erop attent, dat een kabel ontbrak. Ik had op die startmotor een loos gat met schroefdraad gezien, maar ja ik ben geen Ducato specialist. Volgens de startmotorspecialist hoort daar origineel een massakabel aangesloten te zijn. Nou, zo'n kabel heb ik, toen ik die startmotor bekeek, dus niet gezien. Onder de motorkap was ook geen losse massakabel te vinden. Zo'n kabel is behoorlijk dik, dus niet zo gemakkelijk over 't hoofd te zien.
 |
| een loos gat (dacht ik) |
Vanmorgen besloot ik die massakabel maar alsnog te gaan aanbrengen. Ik heb de afgelopen periode nogal wat gelezen over problemen met de massaverbindingen van Ducato's. Italianen en elektra dus, net zoals bij mijn eerste Fiat, die bijna 30 jaar jonger was dan deze bus. Waarschijnlijk een familietraditie.
Er is speciaal gevlochten lint op de markt, die als massakabel verkocht wordt. Zo'n lint zit ook op de accu van de Ducato. Maar dat spul is nogal prijzig, vind ik. Dus heb ik naar alternatieven gezocht. En gevonden! Ik heb de min-kabel van een nieuwe startkabelset gepakt. Eerst heb ik de benodigde lengte bepaald en toen ben ik die kabel gaan slopen. Ik bedoel natuurlijk demonteren. Aan de uiteinden zaten klemmen. Die heb ik netjes verwijderd. Ik hield na nog wat prutswerk twee uiteinden over met mooie verkoperde uiteinden. Wat wil een mens nog meer? Niets meer, maar wel wat minder. Ik heb die uiteinden dusdanig bewerkt, dat ik twee platte montagestrippen overhield. Rechthoekig plaatjes, waarin ik in elk een 8 mm gat geboord heb. Daarna heb ik de kabel ingekort en een van de montage plaatjes verwijderd en op het korter stuk gemonteerd. Beide uiteinden heb ik ook gelijk maar gesoldeerd. Voor de zekerheid.
 |
| ...op de startmotor gemonteerd... |
Toen de korte massakabel klaar was, heb ik het montagepunt op de startmotor blank geschuurd en met wat kopervet behandeld. Daarna heb ik de kabel op de startmotor geschroefd. Dat klinkt simpel en snel, maar het was nog een tijdrovend klusje; de sleutelruimte was erg beperkt. In dit geval was geduld geen schone zaak, want ik kreeg pikzwarte handen van dat gepeuter. Iemand zei ooit dat geduld een vorm van wanhoop is. als deugd vermomd. Nou dat klopte ook wel in dit geval. Het was een heel gedoe om de kabel met de bout in het gat te krijgen. Dat was werken met een duim en één vinger. Maar uiteindelijk lukte het. Met een steeksleutel kon ik slechts zeer kleine slagen maken. Ik zag mezelf al tot diep in de namiddag bezig, maar dat viel dus mee.
Het andere uiteinde heb ik op de carrosserie bevestigd, waar al een andere massakabel gemonteerd was. Ik heb dat bevestigingspunt en die van de bestaande kabel eerst maar goed geschuurd en schoongemaakt. Daarna heb ik de extra massakabel eraan toegevoegd en de boel weer vastgedraaid. Zo, die kabel zit er nu dus alsnog op.
De zon schijnt, de temperatuur is lekker, dus ik ga de Hanway maar eens een wasbeurtje geven. Dan kan de gepekelde roestduivel zijn werk tenminste niet meer voortzetten.
