Eigenlijk is het in het algemeen zo, dat Nederlanders een aardig sullig zijn. Laatst las ik weer zo'n typisch Hollandse houding : "Help, er komt een haatprediker!!" Maar de deur op slot doen of die gek weigeren is er niet bij. Iedereen siddert van angst en/of is heel verontwaardigd, maar iets doen? Nee, dan duiken allerlei drogredenen op om zo'n gesjeesde kamelenmelker toch maar zijn gang te laten gaan. Zelfs op de nationale tv zenders krijgt hij zendtijd. Maar wel mauwen over de PVV en die partij weren. Logisch, want die bestaat uit nette mensen. Die zullen niet zo snel met bommen gaan gooien of kelen doorsnijden. De angst regeert.
Afgelopen dagen hoorde ik weer een drogreden. Het ging om de salarisverhoging bij de ABN AMRO. "We moeten wel exorbitant hoge salarissen betalen, anders krijgen we geen deskundig iemand!", zei een bestuursgeldwolf (over zijn eigen inkomen).
Kijk, die hoge salarissen maken deel uit van een bepaalde cultuur. Die cultuur zit in dit geval bovenaan bij de ABN AMRO. Niet op de werkvloer, want daar worden velen onderbetaald. Veel ministers van Financiën behoren ook tot die financiële graaicultuur. Ook Dijsselbloem dus. Omdat zij politici zijn, behoort liegen en bedriegen tot hun werk.
Mijn oma had een hekel aan de kraaiende haan van de Vara radio. Ze zei dat leden van de PvdA Judassen waren : ze verraden hun sociale op christelijke basis gebaseerde principes voor een zak geld. Mijn oma heeft gelijk.
Ik heb een keer als zelfstandig projectmanager een tarief van 85 gulden gevraagd. Dat vonden potentiële klanten veel te weinig. "Voor zo'n tarief kan je geen goede projectmanager binnenhalen, zei men. Dus werd mijn tarief bijna verdubbeld. Pas toen mocht ik aan de slag. Met andere woorden : het idee van exorbitant hoge salarissen zit tussen de oren. Ze hebben weinig van doen met vraag en aanbod en helemaal niets met de kwaliteiten van iemand en alles met hebzucht.