Asociaal, lelijk eendje

Het begon al bij De Zuid. Ze kwam met haar rode eend vlak achter me aan rijden. Bumperkleven dus. Ze moest ook richting Lelystad en ze had haast. Haha! Haast met een eend? Ja,ja, zo erg is het al tegenwoordig. Dus het bumperkleven ging voort totdat ze vond dat ze kon inhalen. Oké, er was wel een doorgetrokken witte streep, maar : who cares? Naast haar zat een jongetje, misschien haar zoon waar ze een bloedhekel aan heeft. In elk geval was zijn gezondheid en welzijn niet haar zorg. Over haar voorbeeldfunctie zwijg ik maar.
Op de Dronterweg ging mevrouw flink op het gaspedaal staan. Ook daar weer bumperkleven. Dit keer achter een busje. En ook weer inhalen. Over een verdrijvingsvlak en voorsorteervlak naar links haalde ze twee auto's in, die volgens haar te traag reden. Ik geef toe, 80 lijkt nergens naar op zo'n weg. Maar veilig is het wel.
Ik hoop toch dat het stel heelhuids op de plaats van bestemming is aangekomen en daarna gezond en wel ook weer thuis. Maar ja, die rijstijl bevalt me helemaal niet. Asociaal weggedrag en schijt aan een meerijdend kind.
Begin jaren 70 heb ik ernstig overwogen ook zo'n eend aan te schaffen. Ik vond het een geinig karretje. In die tijd deed ik aan carpoolen en reed dan mee in zo'n waggelgeval. Twee najaarsstormen op de A4 en een aanrijding tussen een Opel Kadett en een eend (de eend leek vermorzeld, terwijl de schade aan de Opel nauwelijks zichtbaar was) deden mij anders besluiten. Ik wilde toch liever een echte auto. Het werd een Fiat 128.