Contactarm -2-

Ingezonden

Lang geleden heb ik eens meegedaan aan een ideeën-wedstrijd voor het verbeteren van de verkeersveiligheid, georganiseerd door de "Onderzoeksraad voor Veiligheid", in de tijd dat 'onze' 'Pieter van Oranje' daarvan nog voorzitter was. De laatste regel van het wedstrijdreglement luidde: ,,Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd" (lees: hierover geen contact met ons mogelijk). Dat ik die regel hier nog eens expliciet noem geeft al enigszins aan in welke richting dit stukje zal gaan. De onderwerpen van mijn deelname gingen o.a. over het verbeteren van de fietsverlichting. Vanaf de dynamo liep 'vroeger' maar één z.g. stroomdraad naar de koplamp vóór, én één naar het rode lampje op het spatbord van het achterwiel. Die stroomdraad was inwendig van koper, dus een prima geleider, maar de stroom moest na het lampje de weg

terug zien te vinden naar de z.g. 'massa-aansluiting' van de dynamo via boutjes en moertjes van het spatbord, het metaal van het fietsframe, enz. Bij een nieuwe fiets ging dat nog prima en de verlichting brandde dan ook maximaal. Hierover werd hééél lang geleden eens een hele fraaie reclamefoto gemaakt die de ouderen onder ons beslist nog wel kennen: een konijnje zit in het donker rechtop in de berm van een onverlicht weggetje, kijkt in de enorme lichtbundel van een aankomende fiets en zegt dan: “Wat een zee van licht!, Natuurlijk een Philips!”. Bij een oudere fiets was er van "een zee van licht" vaak geen sprake want bij het achterlichtje ging het meestal al fout vanwege een roestig boutje waarmee het lampje op het spatbord was bevestigd en verderop zat het spatbord vast op het fietsframe met eveneens een roestig boutje. Daarna moest de stroom via het fietsframe, en de (soms roestige) fietskogeltjes in het "balhoofd" (waar het stuur op draait) de voorvork zien te vinden, en via een roestig bevestigingsboutje van dynamo aan de voorvork de 'massa-aansluiting van de dynamo zelf. Van de koplamp naar de dynamo was het een kortere weg maar ook daar

zorgde het 'roestduiveltje' voor de bekende verstoringen. Om dit soort problemen voorgoed de wereld uit te helpen bedacht ik een oplossing en stuurde die naar 'Pieter van Oranje'. Mijn voorstel was: verplicht de rijwiel-fabrikanten om de fietsverlichting vanaf 19?? 2-aderig uit te voeren. Dus vanaf de dynamo moest naar het voor- en achterlicht een dubbeladerig snoertje worden aangebracht waardoor de stroom naar beide lampjes gegarandeerd kon worden. Over de uitslag kon niet worden gecorrespondeerd maar na een tijdje verschenen wel de eerste fietsen waarvan de verlichting, voor en achter, 2-aderig was uitgevoerd. Probleem opgelost want er was volop licht; zelfs zonder een goed 'contact' met de "Onderzoeksraad voor Veiligheid"!!! Mijn idee gejat?! Het zou kunnen, want er zijn natuurlijk veel slimmere (of sluwere?) mensen dan ik (zie vervolg).

F