Vorige week, in de namiddag, gingen we bij Robert, Carina en de kleine Emma op bezoek. Toen we in de auto kwamen aan rijden, zagen we Robert met de twee honden terugkeren van een wandeling. Lilly en Puk lopen onverstoord naast hun baas. Robert heeft ons al gezien, maar de twee viervoeters niet. Ik stop wat eerder, laat het portierraampje zakken en roep : "Hé, Puk!" En dan is er opeens die reactie van Puk. Zijn oren gaan half overeind (helemaal gaat niet), zijn ogen worden groter en zijn staart begint te zwiepen. Prachtig!
Als we in de woonkamer plaatsgenomen hebben, komt niet veel later mamma Carina met een net wakker geworden Emma op de arm de kamer binnen.
Emma raakt zichtbaar even de draad kwijt. Ze ziet twee bekende gezichten en hoort vertrouwde stemmen, maar in een andere, haar eigen omgeving. Dat kan ze niet direct bevatten. Maar dat duurt maar even.
In Dronten, bij oma en opa, gaat het heel anders. Dan weet Emma waar ze is en wie daar horen te zijn. Opa voelt zich telkens weer gevleid, als Emma mij met haar pretoogjes zoekt. En als ze me dan ontdekt, lacht ze verlegen. En ondanks dat komt ze toch snel naar opa toe, om bij hem op schoot te gaan zitten. Haar liefste bezigheid is samen kijken in een plaatjesboek over dieren op de boerderij. De dieren een voor een aanwijzen en laten horen welk geluid ze maken. Maar ook als Emma moe wordt, vindt ze het heerlijk om bij opa lekker lui even te chillen. Emma loves opa! En natuurlijk ook andersom.