Veel geschreeuw

Zo zijn wij niet opgevoed en onze kinderen evenmin. Gewoon praten, ook als er een discussie ontstaat. Ik weet, het is lastig en lukt niet altijd, maar het is wel ons streven. Om die reden schrikken we als we iemand horen schreeuwen in plaats van praten. Er zijn er die zelfs zo tegen hun ouders tekeer gaan. Vaak hebben ze dat van niemand vreemd, want die ouders schreeuwen net zo hard tegen elkaar en hun kinderen. Vaak komt het geschreeuw erg respectloos over. Ik bedoel schreeuwen is al erg genoeg, maar als een kind de moeder uitmaakt voor 'kutwijf' of 'hoer, geeft dat aan hoe verkeerd het met de opvoeding gegaan is.
Op Koningsdag (een rotnaam, waarom niet Oranjedag?) had een jongetje van een jaar of 10 nogal haast. Om door de drukte heen te komen hoorde ik hem een paar keer 'rot op!' roepen. Tijd voor een draai om z'n oren en een educatief gesprekje, lijkt me. Weer zo'n kleine aso op de wereld.Want tja, ze mogen zich ook voortplanten.
Vaak is dat geschreeuw en grof taalgebruik ook een teken van machteloosheid; men heeft niet anders geleerd. Als mensen gaan schreeuwen is het de bedoeling dat de andere bang wordt. Maar voor mij zijn ze net blaffende honden. Veel schreeuwers komen uit een ander milieu. Dat is te horen aan hun woordenschat, die ik vaak op schuttingen en/of muren zie staan. Ze komen uit een milieu waar sprake is van weinig inkomen, opleiding en ambitie en veel afgunst, nicotine, drugs, alcohol en negatieve energie. Met als hoofd verschijnsel veel geschreeuw en dus weinig wol.