Op de terugweg lopen we samen over een vrij smal pad. Een man met een kleine hond aan de lijn komt ons tegemoet. Als we elkaar passeren, valt de kleine hond fel uit naar Fenna. Het mormel hangt aan haar vacht. Fenna bijt van zich af en wil doorlopen, maar de kleine geeft niet op en valt weer uit. Meneer zelf treedt niet op door een correctie te geven. Hij richt zich alleen tot mij en Fenna en is inmiddels een flinke vrijdagochtend-scheldpartij begonnen. Hij schreeuwde : "Rot op met je hond! Je ziet toch dat ie van mij vals is?!" (Huh??) Meneer blijft tieren, razen en vloeken. Maar zijn hondje corrigeren deed ie nog steeds niet. Ik reageerde nauwelijks op het kabaal dat zowel hij als zijn hondje in het anders zo stille en rusiige bos maken. Meneer werd alsmaar kwader, waarschijnlijk vanwege mijn rustige houding.
Eigenlijk wilde ik het Fenna en dat verwende mormel laten uitvechten, wetende dat de kleine het onderspit zou delven. Maar ik besloot anders. Ik roep Fenna tot de orde en als ze weer doorloopt, wens ik meneer toch nog een fijne dag toe.
Een eindje verderop stond een mevrouw met haar hond het gebeuren gade te slaan. In het voorbijgaan sprak ze me aan met : "Nou, uw vrijdag is alweer verpest." Ik reageerde lachend : "Nee hoor. Daar moeten ergere dingen voor gebeuren." Ze vond dat die meneer, een buurtbewoner van haar, onbeschoft tekeer was gegaan, terwijl nota bene zijn hondje zo lelijk reageerde. Maar daar staat het tweetal volgens mevrouw om bekend : Een nare, humeurige man met een dito hondje.