De laatste tijd kijken we af en toe naar een aflevering van de Dallas Cowboys Cheerleaders (making the team). Af en toe, dat doen we ook et andere series. Vaak is het zo, dat als je een aflevering gezien hebt, dat je de overige kunt overslaan. DCC gaat over de selectie en trainingen van jongedames, die willen toetreden tot het korps van de DCC. Ik zie weliswaar veel barbies, maar wel met de nodige pit, ambitie en sportiviteit. Het is keihard werken en geregeld teleurstellingen verwerken. Met vallen en opstaan en af en toe een draai om de oren of een schop onder de kont. Net topsport. Prachtig om te zien.
Het gaat bij de DCC niet alleen om het mooi zijn en dansen. De dames moeten ook enige algemene ontwikkeling hebben en doen mee met een stukje militaire training. Petje af hoor! Vooral petje af omdat ze zich vastgebeten hebben in één doel : geselecteerd worden voor het definitieve cheerleaders team van de Dallas Cowboys.
De tussentijdse gesprekken met de trainers leveren ook bij het benoemen van zwakke punten positieve reacties van de trainees op. Ze accepteren kritiek als lessen, positieve aanwijzingen om tot verbeteringen te komen. Wow! Hadden bedrijven maar mensen met een dergelijke instelling in dienst. Dan zou de kwaliteit verbeteren. Helaas beschouwen velen kritiek op hun werk als een persoonlijke aanval, voelen zich gekwetst. Dus verbetert er weinig. Het gaat er alleen om, dat je iets niet goed of zelfs fout doet. Luisteren naar deskundigen vinden velen al te veel gevraagd. Ze denken het beter te weten.