Ze vindt het elke keer erg spannend. Fenna weet natuurlijk dat we druk zijn om weg te gaan. Zoiets merkt een hond direct. Het liefst gaat ze subiet in de auto zitten. Maar ze moet geduldig zijn en wachten totdat we klaar zijn.
Op de camping is het even wennen aan de nieuwe omgeving. Het meest lastige is het moment waarop ze door een van ons wordt uitgelaten. Dat vindt ze helemaal niets. Ze loopt onderweg telkens achterom te kijken en wil eigenlijk direct weer terug naar de achterblijver bij de caravan.
Ze heeft haar eigen plekje in de caravan. Haar kussen ligt onder het tafeltje. Alleen al zo'n nieuwe omgeving vreet veel energie bij Fenna. Ze moet immers alles en iedereen in de gaten houden. Dus even een tukkie doen is er dan niet bij. Dat moment komt pas wanneer we beiden in de caravan zitten. Dus al ver in de avond. Dan ligt ze op haar plekje te ronken. Totdat het tijd is voor haar laatste wandelingetje voor het slapen gaan. Da tis dan vaak vlug even de blaas legen en dan als de sodemieter terug naar haar plekje in de caravan.
Overdag ligt ze aan een lang touw meestal buiten. En meestal ook nog in de zon. Ook als iedereen de schaduw opgezocht heeft, ligt de eigenwijze Friezin in de zon. Soms vergist ze zich en gaat zo zomaar in de schaduw liggen. Gek beest. Fenna heef ook een prima vakantie gehad. Tegenover ons was een zeer mooie, knappe reu met vakantie. Hij lag als een vorst voor de tent. Hij leek wel een leeuw, maar dan zonder manen. Het was een reuzen grote kortharige retriever. Later hebben ze nog even kennisgemaakt met elkaar. Maar er sloeg geen vonk over. Misschien was het voor beide beesten een tegenvaller. In de zin van ; van veraf leek het wel wat, maar van dichtbij viel het tegen. Dogshit happens too.
