Een hond is heel wat anders. Daar hebben we dan ook eerst flink over gesproken met elkaar. Ook vanwege de kinderwens. Daarna kwam de Duitse staande Asco pas.
Na Asco kwamen de kids. Toen moesten we de kids leren omgaan met Asco. En andersom. Wij hebben het nooit over 'onderaan de ladder' gehad, of 'de hiërarchie in onze roedel'. Het ging meer over acceptatie en respect over en weer. Asco accepteren en respecteren zoals zij als hond is en kan zijn en andersom zoals kinderen (kunnen) zijn.
Wij vonden het daarom ongewenst als de kinderen op de hond gingen liggen, of aan de staart of oren trokken. We lieten Asco immers ook niet aan hun oren of staartje trekken. Haha! Of het beest als een soort speelgoed hanteerden. Asco was en bleef een hond. Onze hond. Ze had haar eigen plekje. Ze lag ook nooit in het bed van een van ons. Dat waren onze plekjes. Trouwens ook niet op de bank of in een stoel; ook van ons.
We leerden haar wel, dat we haar eten of bot konden beroeren of afpakken, zonder dat ze daarop verkeerd reageerde. Dat was ook bedoeld ter voorkoming van ellende wanneer een van de kids onverhoopt aan haar eten zou komen. Onverhoopt, want als onze hond ging eten, dan moesten de kids uit haar buurt blijven. Ik bedoel onze honden zaten ook niet aan onze tafel met hun neuzen in onze borden hè? Ook als ze sliep moesten ze haar met rust laten. Wij zijn ook geen voorstander geweest van dat fysieke gedoe. Trekken, duwen en onnodig aaien/of klopjes geven, daar deden we ook niet aan. Vinden we zelf ook niet fijn. Je weet wel, die rare tante die telkens in je wangen kneep en je hoofd heen en weer schudde. Of je haren in de war maakte terwijl ze riep : "Wat ben jij groot geworden!" Ja, tante en ik ben ook al drie jaar getrouwd!
Soms zie ik foto's van kinderen met honden, dat ik denk : "Hoe lang gaat dat goed?" En als het fout gaat, krijgt de hond de zwarte piet, terwijl de fout bij de eigenaren zit. We hebben veel geleerd van onze eerste hond. Ook dat zo'n beest een pannetje sambal kan leeg vreten zonder buikloop te krijgen. Haha! Tja, er kan altijd iets verkeerd gaan. Ondanks alle toezicht en instructies. Hond en kind hebben nu eenmaal beide iets onberekenbaar in zich. En een hond is en blijft een hond. Kinderen worden volwassen. Althans, de meesten.