Tja, allemaal situaties waarin ik na een afweging een oordeel vel over mensen, hun bekwaamheid en/of hun gedrag. Mijn manier van (be)oordelen heeft direct te maken met mijn eigen identiteit. Ik kan totaal niet overweg met aso's. Waarom niet? Ik erger me aan hun gedragingen. Die komen niet overeen met die waarmee ik opgevoed ben en mijn inborst. Onrechtvaardige situaties kan ik ook nauwelijks verdragen. Net als mishandeling (ook van dieren) rommelige of luidruchtige omgevingen of geschreeuw. Bijna allemaal zaken die door mensen worden veroorzaakt. Bijna, want er schijnen ook sloddervossen te bestaan. Maar die beesten ben ik nog niet tegengekomen. Wel gewone vossen. Slimme en sluwe.
Die andere mensen hoeven niet per definitie slecht te zijn. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen kwaliteiten en vaardigheden. Ik sluit zeker niet uit, dat er mensen zijn die zich doodergeren aan mij. Zo is het ook wel weer. Neem ik hen dat kwalijk? Nee hoor. Dat valt bij mij onder gewoon menselijk gedrag, behorend tot hun identiteit. Er zijn erbij die graag een bordje Indisch eten of een bakje erwtensoep van mij aannemen, maar verder niets met mij te maken willen hebben. Ik vind dat geen probleem. Als ik dat wel zou vinden, dan kregen ze niets meer van mij. Die zijn er ook, hoor.
Om de vraag te beantwoorden in hoeverre mensen bij mij passen, een klus voor me kunnen doen of een uitnodiging krijgen, moet ik een oordeel vellen. Dat doet iedereen. Nou ja, behalve meelopers of lichtgelovigen dan. Of is dit weer een oordeel? Of misschien een voordeel? Haha!
We zaten een keer met de kleinkinderen aan een strandje. Het is daar verboden voor honden, maar natuurlijk zegt zo'n verbod niet iedereen wat. Dus begon een vrouw met loslopende hond een stok te gooien, richting het water. Zo'n brave viervoeter ziet op zo'n moment enkel die stok. Dus rent ie als een dolle door en over het strandvolk, waaronder veel kinderen. Boze reacties alom, maar niemand die een gesprekje aanging. Ik wel.
Ik maakte mevrouw beleefd erop attent, dat ze hier geen hond mag uitlaten en dat er kleine kinderen zijn. Ze reageerde chagrijnig met de opmerking dat ze dat zelf uitmaakte. Toen zei ik : "Wij hebben ook zo'n hond, maar wij zijn niet zo asociaal." Toen dat woord asociaal viel, zag ik haar rood aanlopen. Ze riep haar hond, deed hem aan een riem en liep met driftige passen weg. Zwaar beledigd. Een soortgelijke situatie en reactie maakte ik mee, nadat iemand zijn hond op een speelweide had laten poepen en de boel niet opruimde. Ik (ver)oordeelde ook haar dus tot het vakje asociaal. Erg hè, zo'n oordeel. Ik weet dat het ook iets over mij zegt. Maar ach, zo kan je elkaar ook leren kennen : zeg mij wie uw vrienden zijn..... Het oordelen heeft immers vooral te maken met de identiteit van mensen. Ik vind het lastig om mijn eigen normen en waarden weg te cijferen en neem graag besluiten. Dus heb ik heel vaak een oordeel. Zelfs als ik op een zonnige dag als vandaag om me heen kijk. Dan kan het gebeuren dat ik denk : ik vind het maar een koude dag. Haha!