Gisteravond laat liet ik Fenna nog even uit. De laatste ronde voordat we naar bed gaan. Zij in haar mand in de huiskamer en ik in ons echtelijk bed, hoor. Toen Fenna weer eens uitgebreid stond te snuffelen, kwam een auto de parkeerplaats oprijden. Ik zag dat het lampje van de linker richtingaanwijzer aan de zijkant van de auto zenuwachtig knipperde. Aan de achterzijde werkte dat licht niet. "Een kapot lampje of een slecht contact", dacht ik gelijk. Toen de auto in een vak stond, stapte de bestuurder uit. Ik zag dat het een vrouwspersoon was. Ik groette haar en maakte haar attent op de defecte richtingaanwijzer. "O", zei ze, "nu begrijp ik waarom auto's achter mij af en toe een lichtsignaal geven!" Ze had wel reserve lampjes, maar op mijn vraag of ze die zelf zou kunnen wisselen schoot ze in de lach. "Nee, ik ben helemaal niet technisch", riep ze. "Maar", zo zei ze, "ik ga
het gewoon morgen of zo proberen!" Kijk, dat vind ik dan weer erg positief. Ik vertelde haar, dat ze gerust bij ons mocht aanbellen als het niet lukken zou. Ik gaf haar ons adres en gelijk bracht ze haar hand voor haar mond en zei lachend op wat zachtere toon : "Och jee, daar sta ik soms stiekem te gluren!" Nu was het niet zo, dat ik direct allerlei bijgedachten kreeg vanwege mijn gespierde lichaam hoor. Haha! Ze vertelde, dat ze dan onze tuintje staat te bewonderde. Stiekem afkijken hoe wij dingen doen / gedaan hebben. Vooral de overkapping met het zitje vindt ze geweldig. "En dan zomers die bloemen, zo mooi!", vertelde ze enthousiast. Voor ik het besefte waren we flink aan de praat geraakt. Dat duurde blijkbaar zo lang, dat Sonja even kwam kijken waar ik bleef. Ook erg geruststellend, want voor hetzelfde geld is mij iets minder leuks overkomen. Het gesprekje duurde nog even. We spraken ook over de buurt en andere zaken.
Ik rondde ons spontaan gesprekje af met een uitnodiging om eens bij ons een kopje koffie of thee te komen drinken. "Bel gerust even aan", zei ik nog. Hoewel het niet haar gewoonte is om ergens 'zomaar' aan te bellen, beloofde ze die gewoonte maar eens te doorbreken. "Voor je het weet zit ik hier te verpieteren", zei ze, "het sluipt er zo stiekem in als je ouder wordt."
