Soms herinnert mijn lijf mij eraan, dat ik op weg ben naar de 70. Ik denk niet dat het de mensheid ooit zal lukken om een koppeling te maken tussen de leeftijd van de geest en die van het lijf. Voor mij hoeft dat niet per se. Ik moet nog meer bewust bezig zijn. Dus open ik het tuinhekje maar en spring ik er niet over heen.
Abrupte bewegingen zijn tegenwoordig ook uit den boze. Vroeger ving ik in een reflex iets op dat dreigde op de grond te vallen. Hetzij met mijn hand hetzij met mijn voet als opvangmechanisme. Zo'n reflex is dermate snel, dat mijn arm of been al gestrekt is, voordat mijn spieren zover zijn. Haha!
Als er nu iets valt, dan zet ik even mijn tanden op elkaar. Pats! Jammer. Opruimen die troep.
Vorige week heb ik een flinke schram opgelopen op mijn arm. Ik bloedde als een rund, waarvan ik vermoed dat het net geslacht is. Het duurt wat langer dan voorheen, voordat zo'n wondje genezen is. Hetzelfde geldt voor verkoudheden, griep en andere fysieke ongemakken. Het herstel duurt allemaal wat langer. Ik heb geen last van haaruitval. Ik houd mijn haardracht vrij kort, zodat men kan zien dat er echt geen hoorntjes onder zitten. Haha!
Op naar de 70. Voor het zover is, zal ik eerst nog de 69 moeten halen. Elke dag is er een al leef ik niet alsof het mijn laatste dag is. Ik ga het lot niet tarten, hè.