Vanaf mijn jeugd ben ik aan zelfreflectie gaan doen, al beleefde ik dat toen nog op een andere manier. In het begin waarschijnlijk vanwege gebrek aan zelfvertrouwen of vanwege bepaalde sancties als ik regels overtreden had. Ondanks dat ik toen stevig in mijn Fort schoenen stond, keek ik geregeld achterom met centraal de vraag : "Heb ik het goed gedaan?" Op latere leeftijd deed ik dat om mijn eigen doen en laten nog eens na te lopen. Een soort controle of ik al mijn kennis en ervaringen en mijn moreel kompas op dat moment had ingezet. Ik heb de gewoonte om vooraf goed over dingen na te denken alvorens iets te gaan doen. Later laat ik het geheel weer de revue passeren. Niet om ergens achteraf spijt van te hebben. "Doe wel en zie niet om", gaat alleen op wanneer men foutloos bezig is. Maar fouten maken is nu eenmaal menselijk. En al zeg ik het zelf : "Ik ben ook maar een mensje." Ik zou eerder spijt hebben wanneer ik iets ad hoc gedaan of primair gereageerd zou hebben met een ander resultaat dan mijn bedoeling was.
Omdat ik geregeld aan zelfreflectie doe, begrijp ik ook, waarom mensen dagelijks vastgebakken zitten aan een levenshouding vol ergernissen. Ze doen niet aan zelfreflectie en brengen op grond daarvan dus ook geen veranderingen bij zichzelf aan. Elke dag weer hetzelfde liedje. Elke dag verkeerde keuzes, elke dag opnieuw dwarsliggen, drempels, beren en bergen zien of meemaken en mopperen. Een kritische terugblik zou hen kunnen helpen. Begin eens met het achterom kijken, wanneer je het toilet gebruikt hebt of ergens hebt gerust. Haha! Sorry, ik kon het weer niet laten.
Ik vind het niet belangrijk om door jan en alleman aardig gevonden te worden. Zolang ik mezelf en anderen maar recht in de ogen kan blijven kijken, vind ik het best.