Van ruilen komt huilen

Vanmiddag lag ik onder de tafel. Niet beschonken, hoor. We hadden een uitschuifbare ronde tafel, waarvan een van de twee middenstukken ontbrak. Dus hij was wel uitschuifbaar, maar het resultaat was een tafelblad dat slechts 35 cm langer was geworden. Een kennis van ons had een soortgelijke tafel die compleet was. We spraken af, dat wanneer ze zou verhuizen wij van tafels zouden ruilen.
Helaas was ze die afspraak vergeten en was de tafel naar iemand anders gegaan. Ik heb toen in de schuur even staan huilen en met natte ogen maar zelf twee bladen gemaakt van spaanplaat. Maar de dikte kwam net niet overeen met die van het originele blad om over de afwijkende kleur maar te zwijgen. Sonja doet er altijd een tafellaken overheen als we bezoek krijgen die blijven eten. Onlangs kon Sonja beslag leggen op een tafelblad, waarvan de dikte bijna overeenkwam met die van de tafel. Bijna, dus. Het losse blad was wat dikker, langer en breder. Maar gelukkig hebben we een zoon met professioneel gereedschap : een cirkelzaag met een geleiderail! Zowel in de lengte als in de breedte moest er een strook vanaf. Nou, dat ging gesmeerd. Mooi kaarsrecht en zonder versplinterde zaagsnede. De tafel is met dat extra blad ertussen ruim 70 cm langer. Als de groep kleiner is, kunnen we ook nog de smallere strook ertussen plaatsen.
Omdat dit blad net iets dikker is dan die van de tafel, heb ik het tafelblad wat verhoogd. Dat klinkt simpel, maar ik moest liggend onder de tafel de boel losschroeven, wat pas- en meetwerk verrichten en vervolgens alles weer vastzetten. En dat alles in een houding die ik niet dagelijks aanneem. Met het gezaagde blad ertussen is de hele oppervlakte nu mooi glad. Rest nog een likje beits.