Gelukkig werd het beestje door een gezin geadopteerd. Dat zocht een hond die buiten op het erf kan rondlopen en schooieren. Daar staat het ras om bekend, al kwam deze hond van een appartement. Na de herplaatsing ging het al snel ging de verkeerde kant op met het arme beest. De adoptiebaasjes runden een boerderij en waren daar heel erg druk mee. Ze hadden geen tijd voor de hond. De kinderen wel.
Toch besloot het stel de hond weer weg te doen. Waarom? Omdat het beest een paar keer de kinderen gebeten had. In de handen. Ik las o.a. dat als de kids van school werden opgehaald zij de hond die in de auto zat 'natuurlijk'direct wilden begroeten. Dt natuurlijk duidt op een bepaalde onzorgvuldigheid.
Deze adoptie is voor mij een typisch geval waarin als uitgangspunt "leuk, een hond" staat. Men heeft niet stilgestaan bij het feit, dat het voor de hond na zoveel jaar een totaal andere omgeving is. Komt bij dat de nieuwe omgeving niet alleen vreemd maar ook heel erg druk is. De hond kreeg niet de gelegenheid en de begeleiding om daaraan te wennen. Erger, hij kreeg ook constant de aandacht van kinderen te verduren. Kinderen die constant aan hem zaten. Weliswaar door goed bedoeld aaien, maar het beest schreeuwde om rust in zijn nieuwe omgeving, waar het er nogal stressvol aan toe ging. Natuurlijk bijt zo'n getergd en gestrest beest op een gegeven moment van zich af. Vandaar dat hij in die alsmaar aaiende handen beet. Een hond heeft immers ook recht op zijn privacy. Niet alleen wanneer ie eet of z'n behoefte doet.
Helaas zijn er veel kleine en grote mensen, die een hond onvoldoende respecteren. Stel je voor dat ik op die manier het mikpunt van goed bedoelde, maar zeer irritante aandacht zou zijn. Dan zou ik ook van me afbijten. Ja, afbijten, want geluisterd wordt er vaak erg slecht. Veel mensen kunnen het nu eenmaal niet laten om louter vanuit zichzelf te denken : ik vind het leuk.Soms zie ik ouders die zo met hun kinderen omgaan : constant dat strelen en/of aaien. Brrr! Misschien hebben die kids dat gedrag van hen overgenomen.