Vanmorgen is Sonja op haar Stella naar Kampen gereden voor een afspraak. We zouden samen gaan, maar er komt ergens tussen 11 en 3 iemand langs. Dus blijf ik thuis. Als ze alleen zo'n afstand gaat fietsen, zeg ik haar altijd nadrukkelijk een veilige route te nemen. Er zijn namelijke ook kortere routes, maar die leiden door stille gebieden met hier en daar bos en bosschages. En, er is ook een AZC. Ik geef toe, dat telt bij ons wat veiligheid betreft ook mee. Overdreven? Nee, maar helaas laat de overheid niet al te veel los over wat zich onder asielzoekers allemaal afspeelt. Maar tussen de regels van ander nieuws door is veel te leren. Een derde van de agressie is gericht op hulpverleners / personeel. De rest is gericht op elkaar en op mensen buiten AZC's. En dan is er nog zoiets als crimineel gedrag, waar zo'n 20% zich schuldig aan maakt. Informatie uit de overvolle vluchtelingen-doofpot.
Via een veilige route dus. Dat is wat ons betreft een route waarop je als fietser zichtbaar bent voor anderen. Door een stille route te nemen verhoog je het risico op narigheid. Zelfs in geval van pech, heeft zo'n stille route enkel nadelen. We hebben onze kids geleerd om in noodgevallen ergens aan te bellen voor hulp.
Er zijn ook mensen die van mening zijn dat iemand ook via die stille bosroute veilig moet kunnen fietsen. Zelfs diep in de nacht. Tja, dan kan jij wel vinden, maar vindt die boef dat ook?
Ik las dat in een bepaalde gemeente men een proef gedaan heeft met verkeerslichten op de grond. Ja, op de grond. Tussen de straatstenen verwerkt. Waarom? Omdat veel voetgangers naar hun smartphone lopen te staren en zodoende hun hoofd naar beneden hebben gericht. Weer zo'n vorm van symptoombestrijding. In plaats van het gebruik van die mobieltjes in het verkeer te verbieden, gaat met situaties aanpassen. Nog even en zo'n bellende of appende dombo wordt extra beschermd.
Nogmaals gewoon het gebruik voor alle verkeersdeelnemers verbieden en handhaven. Klaar. En doe je lichten aan en haal die oordoppen uit je oren als je fietst.