Vorige week was ik zo'n map met foto's van jaren geleden aan het bekijken. Het oude spul staat op een aparte externe schijf. Ik kwam erg leuke foto's tegen, terwijl ik die tijd mij niet bepaald als leuk herinner. De foto's riepen wel leuke herinneringen op van mensen, situaties en dieren, die niet (meer) levendig in mijn grijze massa aanwezig waren.
Zo kwam ik o.a. foto's tegen, die onze kleinzoon Tim van mij gemaakt heeft. Uit een periode dat ik samen met hem op pad ging om leuke dingen te doen. Dat had ik hem na zijn geboorte beloofd; een leuke opa. Eerst samen op de fiets en later op de Citta snorbrom. Als Timmie bij ons was, vroeg ie : "Opa, gaan we weer op avontuur?" Of hij maande zijn moeder om vooral weer weg te gaan als ze hem bij ons had afgeleverd. Leuk hè? Deze week is Tim jarig. Hij wordt 12 jaar en is al bijna net zo groot als zijn oma en opa.Ik kwam ook foto's tegen van onze bouvier Zorro. Omdat de foto's van Tim en Zorro vrij dicht na elkaar gemaakt waren, zag ik opeens parallellen tussen die hond en de kleinzoon. Ze vormden voor mij niet alleen een vorm van afleiding, maar droegen ook bij aan mijn herstel in die periode. Ik moest veel buiten zijn en proberen leuke dingen te doen en dat blije of goede gevoel lang vast te houden.
Zorro dwong mij ertoe een andere houding aan te nemen. Anders dan ik me toen dagelijks voelde. Ik moest rechtop lopen, goed ademen en me assertief en als een leider / baas gedragen. Een hele opgave.
De hond ging een stapje verder. Zorro voelde heel scherp aan, wanneer zijn baas het moeilijk had. Dan kwam ie naar mij toe en legde zijn grote kop op mijn borst. Als ik buiten een paniekaanval kreeg of een dip, werd Zorro heel beschermend. Vaak dominant, iets wat ik juist niet wilde. Na ruim 7 jaar van steun overleed Zorro onverwacht in zijn slaap. Zijn taak zat er blijkbaar op. Ik was sterk genoeg om het gevecht zonder hem voort te zetten. Ik mis dat beest nog steeds.