Gisteren heb ik met grote belangstelling gekeken naar een aflevering over veteranen met ptss. Met name veteraan Harold sprak mij erg aan. Ik herkende in zijn klachten, de verhalen over zijn omgeving en zijn opmerkingen reacties erg veel van mijn eigen donkere periode. Vooral het onbegrepen voelen en het vermijden van situaties die van negatieve invloed kunnen zijn op je eigen gemoed. Ik blijf er bij, dat de coach weliswaar veel theoretische kennis van zaken heeft, maar dat het vertalen van die theorie / kennis naar de praktijk voor hem lastig is. Met alle respect verder voor de coach, want die man doet ook zijn best.
De situatie tussen de coach en Harold is een voorbeeld van de theorie en de praktijk(ervaring). Je moet van zeer goede huize komen, wil je als niet ervaringsdeskundige coach een verbinding weten te maken met de praktijk. Voor beiden is de interactie een leerproces. Ik vind dat de presentator, Beau, zich daar tussen de patiënten vrij goed zijn plekje weet te vinden.