Aaltjesdagen 2019

Dit weekend was het Aaltjesdagen in Harderwijk. Sonja wilde op de fiets naar het voormalig vissersplaatsje, om na zoveel jaren van afwezigheid  weer eens acte de présence te geven. We waren niet eerder op de fiets naar Harderwijk gereden en er stond een straffe wind. Ze stelde voor, dat e-bike loze ik op de snorscooter zou gaan. Omdat ik nog een en ander te doen had, zoals Fenna uitlaten, vertrok Sonja alvast op haar Stella naar Harderwijk. Op voorhand een wat saaie route door het polderlandschap, maar ja wie weet  was er toch iets bijzonders te zien. Nadat ik Fenna uitgelaten had, moest ik de Snor nog even van de nodige brandstof voorzien. De naald van de brandstofmeter stond in het rood en dan kan ik beter niet gaan gokken. Ook al is de Snor erg zuinig.
Hoeveel later ik vertrok, weet ik niet meer. Maar ik kwam Sonja en Stella pas zo'n 5 km buiten Harderwijk tegen! Dus ze had flink getrapt. Later bleek dat ze kortere route (2 km minder) had genomen, via een pad waar je niet met een Snor of brom rijden mag.
Onderweg kwamen we geregeld afgebroken takken op het fietspad tegen. Sommige delen waren helemaal versperd. Dat krijg je dan in een buitengebied, waar anders niemand komt, uitgezonderd twee idio ... eh..mensen uit Dronten.
In Harderwijk aangekomen waren we blij dat we niet in de auto gestapt waren. Wat een drukte! Ik zag er wel even tegenop, toen ik die mensenmassa zag. Maar ja, het moest maar. Wij parkeerden de tweewielers vlakbij de boulevard. Dat scheelde weer lopen. Op de anders zo kale boulevard stonden nu allerlei kramen. Ach je weet wel, met de overbekende artikelen zoals shirts, stroopwafels en sieraden. Alle terrasjes waren gevuld. Dus : niet interessant. Er waren wel dikke rijen mensen, maar die stonden voor een patatkraam, een ijstentje of een palingwinkel. Zelf zijn we een stukje gaan wandelen door het centrum van het stadje. Het gebeuren mag dan Aaltjesdag heten, maar van die aaltjes / paling hebben we zeer weinig gezien. Vis in het algemeen ontbrak. Een teleurstelling.
We zijn op de terugweg hebben we toch nog een plekje weten te vinden op een terras, waar we even wat dronken. Ik koos voor gewone thee. Je weet wel, gemaakt van theeblaadjes. Voor mij niet de gemalen houtsnippers uit een chemisch bad met als naam een of andere vruchtenthee. Nee, gewone thee. Daarna zijn we weer op Stella en Snor richting huis gereden. De afstand bedroeg heen en terug zo'n 51 km. Dus dat viel best wel mee. Maar wat een oersaaie route zeg.