Het was behoorlijk mistig. Maar desondanks zagen we toch weer auto's met kapotte of parkeerlichten rijden. Ook zagen we auto's die met zogenaamde dagrijlampen reden. De achterkant was dus onverlicht.
Nadat we eerst oma hadden afgezet bij Emma thuis, zijn Mike en ik naar het centrum gereden. In het winderig (zonder stank) centrum blies hier en daar een behoorlijk koude wind. Wandelend over de Agorahof viel me de saaiheid op. Men heeft het Stadhuisplein flink aangepakt. Dat oogt een stuk gezelliger. Maar nu het saaie, kille Agorahof nog.
In de stalling aangekomen werden we door een vrolijke bewaker begroet. Hij vroeg naar de kleur van het label van de fiets. Geel, dus hij stond keurig in het rek. Een rood label betekent namelijk,dat de fout fout geparkeerd stond of lag. Een rijwiel van de gemakzuchtige of haastige fietser. De fietsen met een rood label stonden apart achter slot en grendel.
Mike wees zijn fiets aan, die nog keurig op slot stond. Het kabelslot waarmee de fiets extra vastgezet was aan het rek had men doorgeslepen. Rekening eigenaar. De fiets stond er verder nog mooi bij. Harde banden en verder qua uiterlijk niet bepaald een typische stationsfiets te noemen. Er stonden ook nog mooiere fietsen. Vreemd hoor.De bewaker moest even naar kantoor bellen om de procedure te horen. Uit het telefoongesprek maakten we op, dat men op kantoor nogal ongeïnteresseerd reageerde. "Ik zie wel wat ik doe", sloot de bewaker lachend af. Mike moest wat gegevens in een bloknoot schrijven. Naar een id-card werd niet gevraagd. De fietssleutel was namelijk de sleutel tot een succesvol afgifteproces. De bewaker vond het verder goed. Het kapotte kabelslot hebben we in een vuilcontainer gegooid. De fiets ging in de bus mee naar Emma en oma.