Het pak zit hem als gegoten. Terwijl hij het pak opvouwde vertelde hij mij over zijn ervaringen. Ze klonken mij heel bekend in de oren. Hij heeft last van depressies en erg veel moeite met dagelijkse situaties, die hem te druk geworden zijn. Hoge werkdruk, een reorganisatie met ontslag en een sterf- en ziektegeval in de familie werden hem te veel. Eerder heeft hij zijn zoon uit huis moeten sturen vanwege een ernstige gok- en drugsverslaving. Blijkbaar vanwege mijn begripvolle reacties vroeg hij of ik soms ook een dergelijk iets had ervaren. Ik heb hem wat kunnen vertellen over de lange weg van mijn herstel. Daar schrok hij zichtbaar van. Ik hoop dat ik hem neit bang gemaakt heb, maar dat hij zijn situatie enigszins zal relativeren. Wat zijn aanpak betreft zaten we op één lijn : geen medicatie, maar zelf doen. Ik hoop dat hij er doorheen zal komen. Ik verwacht het wel, want zijn houding is positief. Hopelijk gaat hij veel veilige kilometers maken en zal tijdens die ritten veel ellende van hem afwaaien.