Tijdens mijn dienstplicht (69-70) is een tweetal soldaten omgekomen. Begin januari van het jaar 1970 werden de manschappen van onze compagnie in vrachtwagens van Zuidlaren naar Roosendaal overgebracht. Daar zouden we een deel van onze opleiding doen bij het Korps Commando Troepen middels de oefening Pantserstorm. Een van de wagens reed ter hoogte van Jutphaas van een talud en kwam ondersteboven in een sloot terecht. Een soldaat uit Friesland en een uit Limburg kwamen toen om het leven. Er werd na aankomst in Roosendaal totaal geen aandacht besteed aan de omgekomen dienstmakkers. We waren verbijsterd. Sommigen reageerden zelfs opstandig.
Het ministerie zwijgt liever over dit soort zaken met dodelijke afloop. Een regelrechte schande, want al die omgekomen jongemannen waren geen van allen vrijwillig onder de wapenen gegaan. Er is voor al deze slachtoffers ook geen monument. Ze worden nog steeds doodgezwegen.
Hoe anders is het gesteld met de vrijwilligers in ons huidige leger. Zij die zelf gekozen hebben voor de dienst. Als een van hen omkomt, is er van de overheid overdreven veel medeleven. Ik heb het over meer dan 3.500 doden die aan hun plicht moesten voldoen en aan wier nagedachtenis volledig wordt voorbijgegaan, genegeerd worden door hun werkgever. Een regelrechte schande!
Nawoord: er schijnt in het museum Bronbeek een monumentje te zijn voor omgekomen dienstplichtigen. Het staat in de buurt van het restaurant. In mei worden daar de omgekomen militairen herdacht. Nooit geweten (meer ruchtbaarheid?), weer wat geleerd.