Als kind heb ik leren jokken. Hoezo? Als ik de waarheid vertelde kreeg ik naar mijn gevoel een te zware straf. Eerlijk zijn werd niet beloond met een zachtere maatregel. Dus was liegen beter, dacht ik toen. Later besefte ik dat fouten maken een gewoon iets is. 'Waar gehakt wordt, vallen spaanders', leerde mij dat. Gevolg was dat ik toch weer terugkeerde op de waarheid vertellen.
Een paar keer heb ik meegemaakt, dat een fout toegeven anderen de wind uit de zeilen had genomen. Dat is in organisaties waar men niet gewend was fouten toe te geven. Men zegt weleens : "Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Er zijn mensen die nooit fouten maken". In de betreffende organisaties ging die uitspraak ook op. Er werd nogal weinig gedaan. Uit verveling ging men op anderen letten. Wee degene die een fout maakte. Een fout was het beginsignaal van een jacht. Compleet met aanvoerders en (jonge) honden die volgden. Of wel de hiërarchie speelde daarin een grote rol.
Tijdens een werkoverleg werd over een fout gesproken, die een paar dagen eerder gemaakt was. Men vroeg zich uiteraard af wie die fout had gemaakt. Ik zei : "Die heb ik gemaakt." Het werd doodstil en ik zag de gretige gezichten wegzakken in een soort teleurstelling. Men keek elkaar aan en wist niet hoe te reageren. Ik doorbrak de stilte door te zeggen : "Die dingen gebeuren nu eenmaal als er gewerkt wordt." Opvallend genoeg waren het de jonge honden die mij later complimenteerden vanwege mijn moed. Ik vond niet dat voor het toegeven van een fout moed nodig was. Iedereen maakt toch fouten? Daarom heb ik weinig op met excuses. Nergens voor nodig, zolang je maar van je fouten leert.
Niet alleen op werk, ook privé heb ik weinig moeite met het bekennen van schuld. We zijn toch allemaal mensen? Of overdrijf ik nu?