/ Het been. Een verplicht gelezen boek van een naamgenoot van mij. Maar daar wil ik het niet over hebben. Afgelopen week zag ik een typische reclame. Weer een afspiegeling van de werkelijkheid. Zeg maar een variant op die van de Unox-moeder. Dit keer is het een Bison-moeder. Je weet wel, van die lijmproducten. Deze moeder heeft zich ook laten lijmen. Door haar zoontje. Het jochie brult als een stuk speelgoed breekt. Moeder schiet als een haas overeind, grijpt naar de tube lijm en ijlt in paniek op het geschreeuw af. Daar lijmt ze het speelgoed tot grote tevredenheid van haar zoontje, die gewend is om op zijn wenken bediend te worden. Vreemd dat een vrouw zich leent voor dat soort reclames. Dat geldt overigens veel veel reclames, waarin de vrouw optreedt. Alles behalve vrouwvriendelijk. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met geld = shoppen.
Dat soort kinderen herken ik trouwens in het dagelijks leven. Ik herken ze aan de manier, waarop ze aangeven iets te willen van een ander. Ze knippen nog niet met hun vingers, omdat ze daar nog te jong voor zijn. Ze willen op hun wenken bediend worden. Ze vragen niet (zoals hun ouders), maar geven een bevel.
Dat soort kids is ook vergeven van veel duur speelgoed. Want ook dat willen ze hebben. Als ze groter zijn showen ze met hun dure outfit, telefoons, games enz. Ze hebben geen enkel besef van de waarde van al dat spul, maar wat maakt dat nou uit? Als het verloren gaat of gestolen wordt is een nieuwe met wat geschreeuw zo geregeld. Ik heb collega's en medewerkers gehad die zo zijn opgevoed. Het waren er toen gelukkig niet veel. Ze waren niet bepaald prettig in de samenwerking. Maar ja, niet iedereen valt op hun manier te lijmen.