Het is herfst. Het dorpsbos, waar Fenna en ik dagelijks wandelen, ziet er prachtig uit met al dat gekleurde blad en de evenzo mooi beklede paden. Vanmorgen heb ik op het pleintje met een bladhark het groenafval bijeen geharkt. De drie fraaie bolacacia's verliezen veel blaadjes en takjes, die bij vochtige grond aan de schoenen blijven plakken. Totdat je weer binnen bent natuurlijk. Dus af en toe wat harken en vegen maakt het minder erg. En.... ik ben weer bezig.
Het pleintje oogt mooi, zij het dat een bewoner het daar niet mee eens is. De bewoner in kwestie is namelijk van mening dat wij van het groen en vuil op het pleintje af moeten blijven. "Daar is de gemeente voor!", schreeuwde u een keer tegen mij toen ik bezig was met wat onderhoud.
Raar, want meneer weet van de afspraken die wij hebben gemaakt met de gemeente over het onderhoud van het openbaar groen. Om verder geschreeuw en eventuele escalatie te voorkomen blijf ik van het groen rond zijn huis af. Inmiddels is gebleken dat de gemeente het groen rond zijn huis dus niet verwijdert. Dus tiert het daar welig. Zijn houding is namelijk inmiddels dermate, dat hij opzettelijk het ongewenst groen in en rond zijn tuintjes ook niet meer verwijdert. Iets wat hij voorheen wel deed. De schreeuwlelijk zei nog niet zo lang geleden tegen een andere bewoner, dat hij het ongewenst groen expres liet groeien. "Als iedereen schijt aan mij heeft, heb ik schijt aan hen", legde hij toen uit. Huh? Ja, ja, zo kan een mens ook bezig zijn. Door anderen je leven laten leiden en dan zelf lijden.
