Hoe duur is dat?

Als ik die vraag hoor, moet ik telkens weer stiekem lachen. Als iets duur is, zou ik het niet willen kopen. Hoeveel kost dat? is voor mij eerder de vraag. In het algemeen vind ik het vervelend om die vraag te moeten stellen. Ik herinner me nog de keren dat we een gebruikte auto wilden kopen. Als we een terrein of showroom betraden waar de occasions niet van een prijs waren voorzien, gingen we weer weg. Want als ik naar de prijs zou vragen, zou ik ook opgezadeld worden met een dosis verkooppraatjes. En daar had en heeft Wimmie geen zin in.
In de tijd dat ik op rommelmarkten stond, had ik ook prijskaartjes / -stickertjes op de spullen geplakt. Omdat het mij plezieriger leek. En handiger, want ik hoefde dan niet ad hoc een prijs te noemen. Als iets verkocht werd, had de koper het geld vaak al gepast in de hand. Het vermelden van de prijs scheelde ook veel vragen en het gaf mij veel tijd voor andere bezigheden. Gedurende een jaar verzamelden wij overbodige doch nog bruikbare spullen in dozen op zolder. Een á twee keer per jaar gingen we dan naar de rommelmarkt om die spullen te verkopen. Het ging ons meer om de lol en niet zozeer om het geld. En weggooien is immers zonde. En duur waren die spullen niet.