Niet thuis

het zware leven van een kater.....

Mijn pa was vaak niet thuis. Hij voer op en/of onder water voor Koningin en Vaderland. We misten hem wel. Zelf koos ik voor werk aan de wal. En toch ben ik ook een tijd vaak niet thuis geweest. Ik was er toen niet voor mijn gezin. Ik was fysiek wel thuis, maar daar hield het mee op.
Ik ben zo gedurende tien jaar vaak psychisch afwezig geweest. Niet aanspreekbaar, snel geprikkeld, chagrijnig, vergeetachtig, niets belangrijk vinden en altijd maar moe. En dat met een opgroeiend kind in huis. Heel erg jammer allemaal. Maar die dingen kunnen gebeuren en zijn gebeurd. Net als een storm of aardbeving het dak van je (t)huis doet verdwijnen.
Tegenwoordig ben ik ook minder vaak thuis. Ik ben dan samen met Sonja en Fenna op stap. Nu kan het. En op een aangename manier. Alleen Tom vindt het helemaal niets. Die rode kater is toch blijkbaar meer aan ons, dan aan het huis gehecht al zou je dat vaak niet denken. Maar ach, Tom is een volwassen vent en die behoort op eigen poten staan. Voor hem een makkie, want meneer heeft er zelfs vier.