Nu ik het over schoenendozen heb, herinner ik me iets anders.
Tijdens mijn reis door de IT wereld, ontmoette ik een vrouw. Ze moest wat bijgespijkerd worden in het beheren van een computersysteem. Tijdens lunchpauzes wandelden we vaak samen en spraken over allerlei zaken. Ze was nogal stil en wat timide. Voordat ik na een verblijf van een jaar weer vertrok, zei ze tijdens de lunchpauze opeens : "Je kijkt dwars door me heen hè?" Ze baseerde die uitspraak op mijn uitspraken en antwoorden op haar vragen tijdens de vele wandelingen. Ik zei, dat ik het idee had, dat ze een zware last meesleepte, die haar leven negatief beïnvloedde. Ik had dat niet eerder gezegd en zei had op haar beurt nooit over haar problemen gesproken. Ze vertelde mij toen over een verzwegen abortus. Thuis had ze een schoenendoos verstopt met wat spulletjes, die bedoeld waren voor het kindje. Ze vormden een emotionele herinnering.Ze vroeg me wat ze moest doen. Ik zei haar op een geschikt moment de waarheid te vertellen aan haar volwassen kinderen. Dat leek me het beste. En de doos? Ze maakte graag wandelingen in de bossen. Ik adviseerde haar een mooie jonge boom uit te zoeken en daar, aan de voet van die boom, de doos te begraven. Als een afscheid van een pijnlijk verleden en een begin van een nieuw leven.
Na een paar jaar ontmoette ik haar. Of beter : zij ontmoette mij, want ik herkende haar niet. Er kwam een vrolijk ogende, vlot geklede, slanke vrouw op mij af, die mij tot mijn verbazing heel hartelijk begroette. Pas toen herkende ik haar! Ze was behoorlijk afgevallen. Ze vertelde dat ze mijn advies had opgevolgd. Pas na enige toelichting van haar kant, herinnerde ik me dat laatste gesprek. Ze had na mijn vertrek haar leven volledig over een andere boeg gegooid. Ze was opnieuw begonnen.