Gisteren, na de klus, kreeg ik een compliment van de bewoner. Het deed me denken aan de vaak getrokken conclusie na weer een psychologisch onderzoek of assessment : 'Laat het maar aan Willem over en het komt goed'. Het is nu eenmaal zo, dat ik het prettigst werk als ik niet door anderen lastiggevallen word. Hulp is altijd welkom, maar liever geen gezeur. Er zijn mensen die graag over mijn schouder meekijken. Prima, zo lang ze maar niet hun mond opendoen om mij onnodige vragen te stellen of zich met mijn werk gaan bemoeien zonder daar enige kaas van gegeten te hebben. Het meest extreme vond ik wel de werkwijze van een projectleider. Die stond op een gegeven moment achter mij op mijn beeldscherm mee te kijken naar mijn werkzaamheden. Toen ik een verkeerde toets aantikte, schoot zijn arm over mijn schouder en begon hij met zijn wijsvinger de foute aanslag te corrigeren. Grrrr! Ik had hem toen een flinke elleboogstoot willen geven. Idioot! Daar heb ik een uitgesproken hekel aan. Net als systeembeheerders die even al rammelend op mijn toetsenbord een probleem oplossen. Ik ben meer van : jij geeft aan hoe en wat en ik doe het. Daar leer ik het meest van.
Iemand stelde een keer dat ik een plank op een schutting in aanbouw scheef erop schroefde. Het geval was, dat de achtergrond scheef was. Maar dat werd niet geloofd. Toen ik de waterpas erbij haalde, deugde opeens de waterpas niet. Ja, doei! Wegwezen! Met dat 'ondeugdelijke' ding had ik al driekwart van die schutting en twee andere gebouwd. Neemt niet weg dat ik wel opensta voor mensen die ter zake deskundig zijn. Daar kan ik veel van leren. Van anderen leer ik ook wel, maar heel andere zaken. Over waar ik zelf niet tegen kan en hoe sommige mensen zijn. En dat is geen nieuwe leerstof voor mij.
Dus ik was deze week weer ouderwets aan het klussen. Ik wist wat men wilde en dat boks ik dan voor elkaar. In mijn eigen tempo en naar eigen inzicht. I did it again!