Soms hoor ik verhalen over of van sprinkhanen. Zoals afgelopen week. Het ging over een bepaalde vorm van misbruik. Niet met kinderen als slachtoffer, maar ouders. Sprinkhanen. Je weet wel, die beestjes die ergens neerstrijken, de boel kaalvreten en vervolgens er weer vandoor gaan. In dit geval gaat het om volwassenen, die er een gewoonte van gemaakt hebben hun ouders kaal te plukken. Ze komen steevast terug om te vreten. En te schijten natuurlijk.
Vaak begint het op een eenvoudige manier. Even wat geld lenen met de belofte het zo spoedig mogelijk terug te betalen. Maar dat gebeurt niet. Of beter : nooit. Het 'lenen' blijft wel gebeuren. Stelselmatig. Het rare is, is dat ouders daarin blijven meegaan. Telkens weer geld uitlenen en telkens weer die belofte slikken van het zogenaamd terugbetalen. Misschien is dat ook een vorm van zelfpijniging waar deze ouders van genieten. Helaas hebben die ouders niet in de gaten, dat ze elke keer weer een kaartje voor hun kind kopen, voor een stukje traject richting de sociale ondergang. Eigenlijk zijn het naast vrijgevige ook egoïstische ouders. Ouders die erop uit zijn telkens weer zelf een goed gevoel te krijgen, door geld te geven. Desnoods ten koste van de toekomst van hun eigen sprinkhaantjes. Die sprinkhanen hebben voor zichzelf een naar hun gevoel goed excuus bedacht : "Jullie hebben mij toch op deze wereld gezet?" Misschien moeten die kinderen een keer wat intelligentie lenen. Maar dan niet bij hun ouders.