geen tijd voor ontbijt |
Ik schrik telkens weer van het taalgebruik en de gebaartjes, zoals een opgestoken middelvinger of een wegwerp- of schopbeweging tegen nota bene volwassenen. Het gaat om kinderen onder de 12 jaar, maar het gedoe begint al vanaf een jaar of 6, 7. Ik zie ook vaak een blik in hun ogen die mij vijandig overkomt. Volgens mij is dat het gevolg van het feit, dat veel kinderen zichzelf moeten opvoeden.
Ook heb ik een paar keer te horen gekregen 'Hé, je bent me vader niet hoor!', toen ik zo'n kind vroeg geen papier op de grond te gooien. Laatst hoorde ik van een volwassen iemand die van zo'n kind te horen kreeg dat ze moest oprotten. Afgelopen week stuurde ik twee kinderen weg uit een tuin. Ze keken mij aan alsof ik in hun tuin stond. Ik stuurde ze dus weg. Ik vroeg niet : "Willen jullie soms weggaan?" want dan zouden ze mij vragen : "Waarom?" Nee, ik zei enkel : "Jongens, wegwezen!"
Ik heb grote moeite met al die vragende ouders. Die zijn voor mij een teken van onmachtige opvoeders. Kinderen krijgen bij hen geen opdracht, maar een vraag. Ze geven hun kinderen al op zeer jonge leeftijd de macht. Dus geen 'ga je eens aankleden', maar 'wat wil je vandaag aan?' geen correctie als het de ouder slaat, maar een vraag : "waarom doe je dat?" of "dat mag toch niet?" Misschien ben ik ouderwets, maar ja om dat soort vragen aan kinderen vanaf 2 jaar te gaan stellen vind ik idioot. Dan ondermijn je als ouder je eigen gezag. Een teken van weinig zelfvertrouwen als ouder. Of verkeerde voorbeelden uit de eigen jeugd. Dat soort gedrag leidt domweg tot gezagsproblemen.
Pas op! Ouders die achter hun kind aanhollen! |