In de overdekte speeltuin was het vrij rustig. We namen plaats tegenover de ballenbak. Opvallend is telkens het aantal oma's, dat daar met hun kleinkinderen is. 's Middags wordt het aanzienlijk drukker. Dan gaan de scholen uit voor met name de kleinere kinderen. Terwijl Emma zich onder toezicht van oma vermaakte, keek opa wat rond. Hij zag lieve kinderen, drukke kinderen en wat bazige types. De laatsten waren blijkbaar snel uitgekeken op al het speelmateriaal en verlegden hun aandacht naar de andere kinderen. Gelukkig zijn er nog oma's en opa's die dat tijdig opmerkten. Een kort Hé! met een waarschuwende vinger was voldoende. Het lukt mij telkens weer om die kinderen puur op hun gezicht te herkennen : etterbakkies. En ja hoor, ze zijn voorzien van exotische namen.
Oma's en opa's houden de kleinkinderen scherp in de gaten. Ouders, in dit geval veel moeders, doen dat nauwelijks. Af en toe kijken ze op van hun smartphone. Of ze nu wel of niet hun kindje kunnen ontdekken, maakt hen blijkbaar niets uit. Oma's en opa's hebben in tegenstelling tot de jongere generatie ook geen ijzerwaren in het gelaat en zijn niet voorzien van getatoeëerde armen en/of benen. Maar ach, wij dateren nog uit een tijd, waarin je jezelf snel had gevonden en als uniek ervoer. De generatie die een bekeuring zonder gemor accepteert, omdat ze gewend is haar verantwoordelijkheid te nemen.
De ochtend vloog voorbij. Mede omdat opa een motorblad had meegenomen. Toen opa weer even naar de ballenbak tegenover hem keek, zag hij de kleine Emma vermoeid op de grond liggen. Met haar duimpje in de mond. Tijd om weer naar huis te gaan.