Een oud lasapparaat

In de jaren 80 heb ik een keer een lasapparaat gekregen. Hij was van mijn broer. Ik kon hem toen goed gebruiken, want ik wilde een aanhangwagentje vergroten. Daartoe had ik een metalen hulpframe willen maken, dat hier en daar gelast zou moeten worden. Ik had nog nooit eerder iets gelast, dus ging ik op zoek naar informatie. Helaas was het in die tijd zo, dat men liever had dat ik naar een lasbedrijf zou gaan. Daar zou men dan voor mij de boel aaneen lassen. Dus kreeg ik als dhz'er daar geen informatie. En dus kwam ik nooit meer bij die bedrijven. En toch ik wilde het per se zelf doen. Ik ging daarom op zoek naar documentatie. In de bibliotheek van Schoonhoven vond ik een boekje. Bij de SuperDoe in Utrecht haalde ik in die tijd een kleine handleiding uit het schap. Daar had men meer van die foldertjes met allerlei tips voor dhz'ers.
Die documentatie heeft mij enigszins op weg geholpen. Al bleef het bij proberen. Net zo lang proberen totdat het goed ging. Ik herinner me nog hoe vaak de laselektrode aan het metaal bleef plakken. Dat wagentje heb ik uiteindelijk met succes groter gemaakt. Dankzij die informatie. Nu weet ik weliswaar iets over lassen (met elektrodes), maar echt lassen is aan de vakman. Zoals onze zoon Robert. Die last met mooie rupsjes. Zo heeft ie een keer onze caravan gelast, toen we vlak voor vertrek met een gebroken schokdempersteun te maken kregen. Dat had ie toen zo gepiept. Die steun zat weer muurvast. Tot op heden heeft dat oude lasapparaat best wel zijn geld opgebracht. Het is me nog niet gelukt om die bekende eindjes aan elkaar te lassen. Dat zou pas mooi zijn!