Ik weet er niet al te veel van. Van Alzheimer. Ik heb er een paar keer over gelezen. Veel aspecten van deze ziekte ben ik al weer vergeten. De keren dat ik haar bezocht, herkende ze me niet altijd. Als ik mijn naam zei en vertelde dat ik een zoon van Joop was, zei ze soms : "O ja, ik weet het weer." De laatste keer dat ik haar zag, lag ze in de achterkamer in bed met een pop. Mamma bezocht haar bijna dagelijks, om voor haar te zorgen. Uiteindelijk ging ze naar een verzorgingstehuis in Oegstgeest. Daar overleed tante Griet in mei 1998.
In een ander geval word ik wel herkend, maar mijn komst is telkens een soort verrassing. "Je bent hier nog nooit geweest hè?", weet ze beslist. Maar als ik haar vertel dat ik al vaker geweest ben, dan geeft ze dat volmondig toe. Bedoeld om niet te laten merken, dat ze het niet meer weet. Haar gezicht krijgt kinderlijke trekken. Ze herhaalt keer op keer haar vragen. De ziekte doet drempels verdwijnen, zodat de persoonlijkheid krachtiger naar voren komt. De een wordt erg zacht en aardig, de ander doet steeds lelijker.
Onlangs zag ik een opname van de Amerikaanse C&W artiest Glen Campbell. Ook Glen lijdt sinds vijf jaar aan Alzheimer. De zanger / gitarist gaat in de docu op YouTube laconiek om met zijn ziekte. Tijdens zijn laatste optredens vergat hij soms, dat hij een bepaald nummer al gebracht had. Maar de bandleden, waaronder zijn zoon en dochter, zijn hem erg behulpzaam. Ooit heb ik een paar lp's van hem gehad. O.a. een met Bobby Gentry die ik eind jaren 60 kocht.
Deze video vind ik schitterend om te zien en te horen. Glen Campbell (deed veel werk voor andere artiesten en heeft zelfs een halfjaar bij The Beach Boys bas gespeeld en gezongen als invaller) als zanger en gitaarvirtuoos oogst veel bewondering van zijn collega artiesten (o.a. Chet Atkins, Bobby Bare, Willie Nelson, Waylon Jennings enz. tijdens een Opry Homecoming van seniore artiesten) . Let vooral op de manier waarop zij genieten van Glen, in het bijzonder Gene Watson (paars shirt) die schuin achter hem zit :