Tijdens een zoektocht naar de effecten van een bepaald medicijn, stuitte ik op een verhaal van iemand met paniekaanvallen. De mevrouw vroeg zich af hoe ze daarmee het beste kon omgaan. En ja hoor, een hele ris reacties begonnen over Oxazepam of een 'pammetje' (er is ook Temazepam) slikken. Ik heb dat spul ook even gebruikt, maar toen weer afgebouwd. Ik had last van zo'n beetje alle bijverschijnselen. Ik voelde me net een zombie. Ik nam het 's morgens rond acht uur in. Na mijn ontbijt. Tegen een uur of een in de middag kreeg ik last van slaapaanvallen. Soms voelde ik me dronken of duizelig. Vaak onrustig, erg prikkelbaar en vaak boos. Kortom, ik was helemaal mezelf niet meer. Toen ik me dat realiseerde heb ik het gebruik ervan afgebouwd. Tegen de zin van mijn huisarts in. Die zag zijn bonus slinken, denk ik.
In de reacties las ik ook 'Ach, het zo wel weer overgaan' of anderszins om het tijdelijke aan te geven. Dat heb ik ook even gedacht. Ik zag zelfs de vraag "Stel je je niet een beetje aan?" Hahaha, leve de onnozelheid! Het zijn stuk voor stuk mensen die zelf nooit een paniekaanval hebben gehad. "Houden zo", denk ik dan maar. Wat is er mooier dan een leven zonder trauma's? Eind 2001 kreeg ik mijn eerste aanval. Ik heb er tot op heden nog steeds last van. Hoewel, last, ik heb dat gevoel geaccepteerd en er mee leren omgaan. Bij elke aanval word ik even herinnerd aan toen. Zo'n paniekaanval is een kind van toen. Ik ben in de tegenaanval gegaan en heb bewust niet gekozen voor Oxazepam of andere symptoombestrijders.