Voordat de hel losbreekt : iedereen maakt weleens een fout of moet noodgedwongen iets doen. Ook ik. En dus kwam ik, zonder kleerscheuren via de A6, in Almere Haven terecht. Volgens mij ben ik daar ruim 10 jaar geleden voor het laatst geweest. Ook niet uit vrije wil, maar vanwege mijn werkzaamheden. Wat een benauwde bedoening is het daar zeg! Hutje mutje woonplezier. Claustrofobische toestanden. Ik kreeg een herhaling te verwerken van ruim 10 jaar geleden, toen had ik ook al die nare gevoelens in dat deel van Almere. Dit keer kreeg ik ook te maken met straatnamen en huisnummers. Net als in veel delen van de rest van de Flevopolder zijn ook hier zwaar beschonken of gedrogeerde mensen met een kruideniersmentaliteit bezig geweest met het ontwerpen van een stadswijk. Wat een propperig doolhof! Niet alleen wat straatnamen betreft, ook de nummering van de woningen vereist een stevige hersenkronkel.
Ik was opgelucht en blij toen we weer op de A6 reden. En wat denk je? Zien we een auto ons tegemoetkomen, op de rijbaan richting Amsterdam; dus geen spookrijder. Na een plof begon de auto gigantische rookwolken te produceren. Achter die auto werd de weg in luttele seconden in een dikke blauwe nevel gehuld. Ik zag nog net dat het een auto met kentekenplaten van een garage was. Was het een proefritje na wat onderhoud of was het een aspirant koper? Hoe dan ook, dankzij die aardige automobilist werd Almere Haven plotsklaps aan ons oog onttrokken.