Ze heeft al twee kinderen. Eén van 4 en één van 6 maanden. Over een maand of zeven komt nummer drie! "Een ongelukje", zo werd mij gezegd. En dat in haar 74 ste levensjaar. Oké, ze bevalt zelf niet, maar haar schoondochter. Van haar zijn ook die andere twee kids, die dag in dag uit bij schoonmama ondergebracht zijn. Pa heeft vaderschapsverlof, maar die dagen zijn helemaal voor hem alleen. Dus ook op die dagen past zijn moeder op zijn kids. Schoondochter heeft het, net als bij de andere zwangerschappen fysiek heel erg moeilijk. Ze heeft last van haar bekken. Maar dat verschijnsel schijnt alleen opgewekt te worden, zodra schoonmama in de buurt is en/of gezien wordt. De keren dat schoonmama haar ongemerkt ziet, mankeert ze, afgaande op haar fysieke bezigheden, helemaal niets. Maar oma kaart dat liever niet aan. Oma is veel te lief.
De kinderen zijn vaak 6 dagen in de week bij oma. Op de zaterdag wil je als biologische ouders immers toch ook lekker uitslapen en leuke dingen doen? Daar heb je als biologische ouders toch zeker recht op?
De 74 jarige oma heeft het er maar druk mee. Ze past dag en nacht op de kleintjes, waarvan de oudste al een flink brutaal jochie is. En oma is erg bezorgd. Want hoe moet dat straks als ze voor drie koters moet zorgen? Trap op en trap af met haar al zo tegenstribbelend lijf. Ze heeft last van haar rug en de jongste begint nu al haar wil op te leggen. Die schreeuwt als oma niet bij haar bedje blijft staan, totdat ze slaapt en gaat tekeer als ze verschoont moet worden. Oma weet daar niet zo goed raad mee. Oma heeft haar jeugd voor een groot deel in kindertehuizen moeten doorbrengen. Later besloot ze dat ze haar kinderen nooit zoiets zal aandoen. Ze zal haar kinderen boven alles liefhebben en ervoor zorgen dat ze niets tekort zouden komen. Oma is veel te aardig. Dat is aan het gedrag van haar enige zoon dagelijks duidelijk te merken.
