Ik besloot even een kijkje te gaan nemen. Na een wederzijdse begroeting vroeg ik mevrouw wat eraan scheelde. Een overbodige vraag, want ik zag dat de ketting van het tandwielpakket was gelopen. "De ketting zit vast", zei mevrouw, en ik moet nog helemaal naar Biddinghuizen." Ze had geen zin en tijd om terug te gaan naar de winkel. Ik vroeg of ik haar mocht helpen. "Nou, als u dat kan, graag!, zei ze hoopvol. "Het is wel een nieuwe fiets, die ik net opgehaald heb in het dorp", voegde ze enigszins waarschuwend toe. Om haar gerust te stellen vertelde ik haar, dat ik een paar jaar in een werkplaats van een fietsenzaak had rondgehangen. Dat was voor haar blijkbaar voldoende, want ze vroeg niet wat ik daar werkelijk had uitgevreten. Maar blijkbaar was dit geen nieuwsgierige vrouw.
"Als u even Fenna vasthoudt, dan zal ik de ketting losmaken. Of bent u bang voor honden?" Ze zei van niet, dus gaf ik de haar de riem, die ik voor alle zekerheid op de rem had gezet. Ze pakte hem met haar zwarte vingers aan.
Voor en achter ons raasden auto's voorbij. De ketting zat muurvast tussen het frame en het tandwielpakket. Ik zette kracht op de ketting en draaide het wiel langzaam achteruit. De eerste twee schakels schoten direct los. De laatste bleef klem zitten. Ik hield ook de Friezin in de gaten, want die teef wil soms ook onverwachte dingen doen. Met wat heen en weer gewurm en gesjor schoot de laatste schakel ook los. Mevrouw slaakte een vrolijk kreetje. Ik legde de ketting op het derde tandwiel en liet de versnelling wat hoger zetten. "Zo, die zit er weer op. Niet meer schakelen, hoor", adviseerde ik haar, "want de versnellingen zijn niet goed afgesteld". Mevrouw was zo blij als wat. "Ik heb nog zo'n 15 km voor de boeg, dus ik ben heel blij, meneer!", kraaide ze. Ze gaf me de riem, met Fenna er nog steeds aan, terug. We gaven elkaar vervolgens elk een zwarte hand en namen afscheid. Ze moest nog wel een flink eind trappen. Met tegenwind.